Wielu pacjentów dowiadujących się o tym, że zdiagnozowano u nich chorobę Hashimoto musi przetrwać konfrontację z jeszcze jedną niewesołą wiadomością. Gdy bowiem pada pytanie o czas trwania leczenia, nie raz specjalista przyznaje, że będzie ono musiało być prowadzone przez całe życie pacjenta.

Tak naprawdę choroby Hashimoto wcale się nie leczy, wysiłki przedstawicieli świata medycyny koncentrują się zaś na tym, aby nie przerodziła się ona w znacznie poważniejsze problemy z tarczyca. Jak już wspomnieliśmy, choroba Hashimoto ma charakter rozwojowy, przerwanie leczenia może więc przyspieszyć pojawienie się jej niepożądanych następstw. Samo leczenie opiera się na podawaniu pacjentowi syntetycznego hormonu tarczycy i choć kuracja jest długotrwała, nie jest wcale szczególnie uciążliwa.

Nie oznacza to jednak, że po przepisaniu hormonu najbardziej właściwego w przypadku konkretnego pacjenta, można zrezygnować z regularnych wizyt u endokrynologa. Chory musi przez cały czas obserwować swój organizm i informować prowadzącego go lekarza o wszystkich niepokojących objawach, niekiedy bowiem zagrożenie może stanowić to, co on sam byłby skłonny zignorować. Konieczność systematycznych konsultacji ze specjalistą jest związana i z tym, że dawka hormonu podawanego choremu zmienia się. Zazwyczaj lekarz decyduje o systematycznym jej zwiększaniu, nie może jednak podejmować tego typu decyzji bez rozmowy z pacjentem, a niekiedy także bez przeprowadzenia dodatkowych badań. Metody leczenia choroby Hashimoto są zresztą udoskonalane, lekarze uważnie przyglądają się więc pacjentom i po to, aby określić, czy wszystkie stosowane przez nich rozwiązania znajdują praktyczne uzasadnienie. To właśnie analiza poprawy stanu zdrowia kolejnych pacjentów przyczyniła się do tego, że dziś nie podaje się im już leków przeciwzapalnych, stwierdzono bowiem, że odznaczają się one bardzo ograniczonym wpływem na stan chorego. Wielu pacjentów próbuje spowalniać rozwój choroby przestrzegając diety, którą zazwyczaj stosuje się w chorobach tarczycy. Jej przykłady można bez trudu znaleźć w Internecie i periodykach medycznych, nie zaszkodzi jednak poprosić o pomoc samego endokrynologa, który jest w stanie zaproponować szczególnie efektywne rozwiązania